Over landschap.
Mijn schilderijen verwijzen naar een landschappelijke werkelijkheid.
Het waarnemen, gewaarworden, ervaren, ligt aan de basis.
Met gespitste zintuigen, alert.
Een actief kijken.
Er is veel te zien, horen, ruiken, voelen.
Het landschap is complex, geeft zich niet zo maar bloot.
Het zien van landschap is werk.
Landschap is niet stemmig, niet vrolijk, niet somber, het is gewoon wat het is.
Mijn schilderijen bevatten geen topografische elementen, geen bebouwing, geen mensen en zijn ook geen impressies of nabootsingen van een ergens in de werkelijkheid voorkomend landschap.
Het landschappelijke beeld gaat over ruimtelijkheid en licht, over horizon, oneindigheid en begrenzing en vooral ook over leegte en stilte.
Om voor mezelf te beschrijven wat er op het platte vlak gebeurt kom ik nog al eens terecht op analogieën met muziek.
Kleur en vormen staan t.o.v. elkaar als een soort akkoorden, de ruimte en sfeer als klanken.
Het gaat dus om specifieke klanken die paradoxaal ook weer een stilte oproepen.
Die stilte in de schilderijen is geloof ik waar het om gaat.
Sommigen noemen het de leegte, toch iets anders, vind ik.
Een geluidloos schilderij associëren met klanken, om vervolgens mijn landschappelijke stilte te realiseren.
Stilte, of de afwezigheid van geluid, maar dat is ook geluid, is verbonden aan landschap.
Waarom ik daar steeds weer op terecht kom? Waarschijnlijk is het omdat ik het ervaren daarvan in een werkelijk landschap zo belangrijk vind.

Nico Hemelaar, jan. 2009