De oerpatronen van Hugo Kaagman

Uitgestudeerd, werkloos en boos begon Hugo Kaagman op zijn 21ste met graffiti. "Eigenlijk hetzelfde als de mensen in de oertijd deden, uiting geven aan iets waarin je gelooft. Het voordeel van graffiti is dat je meteen resultaat hebt. Onmiddellijk contact met de mensen, wat je ze ook voorschotelt." Hij wil bereiken dat kunstenaars, net als in Afrika, een functie hebben. "Kunst is daar iets heiligs; de mensen raken het aan, aanbidden het."  Zijn eerste grote project was zijn eigen huis, waarvan hij de muren gebruikte om te oefenen. "Iets wat op de muur staat, gaat voor je leven. Elke dag kom je erlangs en zo wordt het langzamerhand een stukje van je cultuur. Zoniet, dan schilder je het weer weg." In Amsterdam heeft hij op straat alles gedaan wat hij wilde. De  Heinekentunnel heeft hij onder handen genomen en de schutting bij de Stopera, waarvan inmiddels de ene helft verkocht is. Die straatperiode is afgesloten en zijn werk hangt nu netjes in een galerie, een hele stap. De afgelopen zeven jaar is hij meer met acryl gaan werken en sinds de officiële opdracht om de Transvaaltunnel een facelift te geven, gebruikt hij zelfs de kwast. "Dat was opeens geen hit and run meer, maar grondig kwasten." De strepen die er ontstonden vond hij wel mooi en zo ontdekte hij het schilderen weer opnieuw. Ook gebruikte hij daar voor het eerst turkoois. "Turkoois" is de natuur, lucht en gras ineen, groen blauw, het mooiste wat er is." Verder ging hij van symbolen naar motieven, die hij als oercultuur ziet "Het was de eerste kunstvorm op potten, huiden, textiel. Het herhalen van patronen werkt psychedelisch, je kunt erop mediteren."